άμπελος η διαχρονική

ΤΟ  ΚΡΑΣΙ 

Του Τάκη Νέδα

Από τη Γαλλία –τον τόπο των πιο περίεργων πραγμάτων- διαβιβάστηκε σ’ όλο τον ελληνικό τύπο μια είδηση, που όσο κι’ αν είναι περιορισμένη σε έκταση και λιγόλογη, είναι όμως πολύ σοβαρή, αν λάβουμε υπόψη μας το πραγματικά πρωτότυπο της ουσίας της.  Μας μιλάει για το κρασί, για το κρασί, που γίνεται αίμα στις φλέβες των γέρων και κέφι στα κεφάλια των νέων. Για το κρασί που ξανανοιώνει τους γέρους –αλλά Βορονώφ- και ζωογονεί τους άρρωστους όσο κανένα φάρμακο. Να τι μας λέει η είδηση:

            «Έγινε στις 26 Ιουνίου στο Σαιν-Ζουλιέν μια κρασογιορτή, που οργανώθηκε από αντρόγυνα ηλικίας 30 – 70 χρονών. Οι γριές φορέσανε τα νυφικά τους φορέματα κι’ οι γέροι αρχίζουν το χορό για να δείξουν πως οι δυνάμεις τους κρατιούνται καλά». Η είδης σταματάει εδώ. Και είναι τόσο ζωντανή, τόσο παραστατική, που υπάρχει κίνδυνος ν’ αναστατώσει τη γιατρική επιστήμη και να δημιουργήσει κοινωνικό σκάνδαλο. Γιατί πρέπει να πούμε πως στην περίπτωση αυτή υπάρχουν και κείνοι που έχουν αντίθετες γνώμες. Υπάρχουν γιατροί, καθηγηταί και παντός είδους επιστήμονες που διεκήρυξαν με μελέτες και ομιλίες σε συνέδρια, πως οτο οινόπνευμα βλάφτει τους οργανισμούς. Και για να αποδείξουνε τους ισχυρισμούς τους παρατάξανε σειρές από επιστημονικά επιχειρήματα. Κι άρχισε μια περίοδο να επικρατεί η γνώμη τους και να σαμποτάρονται τα κρασιά. Μιλούσε η επιστήμη λέγανε. Μα τώρα; Τώρα δε μιλάει η επιστήμη. Μιλάει η πράξη, μιλάει η πραγματικότητα , μιλάει η ζωντανή καρδιά του γέρου που πετάει σαν πουλί μ’ όλα τα εβδομήντα του χρόνια, και η διάθεση της γριάς που βάνει τα νυφικά της και ποζάρει δροσερή και ξανα-νοιωμένη…

            Τι θ’ απαντήσουν σ’ αυτό οι αντίθετοι; Λόγια….. Αλλά τα λόγια δεν είναι τίποτα. Τα λόγια τα έσβησε η αντοχή του γέρου. Τα έπνιξε η ντουβρωμάρα της γριάς. Τα ξετίναξε και τα ποδοπάτησε το πήδημα του γέρου στην πατούσα του τσάμικου. Τα παρέλυσε η καθαρή φωνή της γριάς στο λαϊκό τραγούδι…

              Ναι, κύριοι. Το κρασί ξανανοιώνει. Το κρασί βοηθάει τον οργανισμό, τον εργαζόμενο άνθρωπο, τον αστενάχωρο χωριάτη. Τον τονώνει. Και του δίνει όρεξη και διάθεση. Του κάνει να ξυπνήσουν τα εσωτερικά του νεανικά ένστικτα, και του δίνει ότι δεν μπόρεσε ο Βορονώφ με τις μαϊμούδες του. Τον κάνει να ξεχνιέται και να ζει.. Να ζει λίγες έστω ώρες ευχάριστες. Αυτό είναι η αλήθεια… Ένας παπάς είπε κάποτε σε έναν που έπινε στην ταβέρνα κρασί, πως αν δεν έπινε θα μπορούσε με τα λεφτά που δίνει για το κρασί να κάθεται σε παλάτι. Κι’ ο θυμόσοφος μπεκρής του απάντησε: Καλύτερα να πίνω στην ταβέρνα και να ξεχνάω τους καημούς μου, παρά να κάθουμε σε παλάτι και να τους θυμάμαι…..

            Κι’ είχε δίκιο……

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΩΝ, 02\09\1934