άμπελος η διαχρονική

Οι «διήμεροι»

Ντίνος Στεργίδης

Ένα από τα προβλήματα που έχουμε σε αυτήν τη Χώρα είναι η άρνησή μας να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να δράσουμε ανάλογα. Σε όλα τα συλλογικά όργανα, με κορυφαίο εκείνο του κράτους, επικρατεί
ο συμβιβασμός. Αντί να κάνουμε το σωστό, συμβιβαζόμαστε και συμβιβαζόμαστε, μέχρις ότου, στο τέλος, να μη λειτουργεί πια τίποτα. Παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το θέμα της χωρικής, αλλά και της παράνομης απόσταξης. Ο νέος νόμος, προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, με αποτέλεσμα μια σειρά από ημίμετρα που δεν πρόκειται να δώσουν λύση στο υπάρχον πρόβλημα, το οποίο με δυο λόγια είναι το εξής: όσο υπάρχει χύμα τσίπουρο στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί το εμφιαλωμένο. Τελεία και παύλα.

Η λύση είναι μία: η πλήρης και οριστική απαγόρευση κάθε ερασιτεχνικής απόσταξης, ένα «χόμπι» που δεν έχει θέση σε μια σύγχρονη και οργανωμένη κοινωνία. Είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία, είναι εστία παρανομίας και δεν ωφελεί το κοινωνικό σύνολο. Στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου φολκλόρ - μπεκριλίκια γύρω από το καζάνι με μεζέδες, συνήθως σε ένα περιβάλλον απίστευτης βρώμας - επιτρέπουμε, όχι μόνο την ανεξέλεγκτη παραγωγή ενός εν δυνάμει επικίνδυνου για τη δημόσια υγεία προϊόντος, αλλά καταποντίζουμε κάθε επιχειρηματική προσπάθεια οργανωμένης απόσταξης που, αυτή, έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα.

Λίγοι θυμούνται σήμερα πως μια από τις πρώτες αποφάσεις (ίσως και η πρώτη), του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, το 1981, ήταν να καταργήσει τα δικαιώματα απόσταξης των γάλλων αμπελουργών. Τι δουλειά έχουν αλήθεια οι αγρότες να παράγουν οινόπνευμα για τον εαυτό τους ή για άλλους; Όποιος έχει καημό να γίνει ποτοποιός, ας πάει να σπουδάσει σ' ένα ΤΕΙ (δόξα τω Θεώ έχουμε ένα σωρό), ας πάρει τις κατάλληλες άδειες, ας επενδύσει καταλλήλως και ας παράξει τα αποστάγματά του, τα οποία θα πρέπει απαραιτήτως να τυποποιήσει. Μόνο έτσι διασφαλίζονται τα συμφέροντα όλων.
Φαντάζεται κανείς να ανοίγει ένας χασάπης χειρουργείο στην παράγκα του Καραγκιόζη; Γιατί λοιπόν δεχόμαστε με τόση ευκολία να πίνουν τα παιδιά μας ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ αγνώστου προέλευσης στα καπηλιά όπου συχνάζουν;

Εν τω μεταξύ οι κρατικοί λειτουργοί, αντί να κυνηγούν ανελέητα τους φοροφυγάδες «διήμερους» αποστάκτες, εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα σε επισκέψεις στα οργανωμένα αποστακτήρια όπου, ως δυνάστες, απαιτούν τα πιο απίστευτα και τρελά πράγματα, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους δημόσιους υπαλλήλους όταν βρεθούν σε θέση εξουσίας.
Ντροπή!

ΠΗΓΗ : Εφημερίδα «ΤΟ ΑΜΠΕΛΟΤΟΠΙ» Δεκέμβριος 2010, Τεύχος 72