Ζ. Α. ΜΠΡΙΓΙΑ - ΣΑΒΑΡΕΝ ΠΕΡΙ ΠΟΤΩΝ

ΠΕΡΙ ΠΟΤΩΝ

Ζ. Α. ΜΠΡΙΓΙΑ – ΣΑΒΑΡΕΝ

Υπό τον όρο «ποτό» πρέπει να συμπεριληφθούν όλα τα υγρά που χρησιμοποιούνται με τα διάφορα είδη τροφής. Το νερό είναι το μόνο ποτό που πράγματι σβήνει τη δίψα και ως εκ τούτου μπορεί να πίνεται μόνο σε μικρές ποσότητες. Τα περισσότερα από τα άλλα ποτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από καταπραϋντικά και αν ο άνθρωπος συνέχιζε να πίνει νερό, δεν θα είχε λεχθεί ποτέ ότι ένα από τα προνόμια του είναι να πίνει χωρίς να διψάει.

Οτιδήποτε πίνεται, απορροφάται με εξαιρετική ευκολία εξαιτίας της ζωικής οικονομίας, φέρνει γρήγορα αποτελέσματα και προκαλεί ακαριαία, σχεδόν ανακούφιση. Βάλτε μπροστά σ’ έναν εξαντλημένο άνθρωπο την πιο πλούσια τροφή, δεν θα μπορέσει να φάει χωρίς δυσκολία και δεν θα νιώσει αρχικά και πολύ ευεργετημένος. Δώστε του όμως ένα ποτήρι κρασί ή μπράντι και την ίδια στιγμή θα νιώσει καλύτερα και θα δείξει ένας εντελώς άλλος άνθρωπος.

Μπορώ να υποστηρίξω αυτή την θεωρία με έναν μάλλον αξιοσημείωτο περιστατικό που μου διηγήθηκε ο εξάδελφός μου, συνταγματάρχης Γκουιγιάρ, ο οποίος δεν ήταν και τόσο καλός αφηγητής και του οποίου την φιλαλήθεια και δεν μπορώ να εγγυηθώ. Όταν επιστρέφοντας από την πολιορκία της Γιάφας επικεφαλής του αποσπάσματός του και σε απόσταση περίπου ενός τετάρτου του μιλίου από τον τόπο του νερό όπου επρόκειτο να σταματήσουν, άρχισαν να βρίσκουν στην άκρη του δρόμου, τα πτώματα πολλών στρατιωτών που είχαν προηγηθεί μιας ημέρας πορεία και είχαν φονευθεί από τη ζέστη. Ανάμεσα στα θύματα αυτού του φλεγόμενου κλίματος υπήρχε κι ένας καραμπινιέρος, γνωστός σε σχεδόν ολόκληρο το απόσπασμα. Πρέπει να είχε πεθάνει πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες και από τον ήλιο που τον χτυπούσε κατάφατσα ολόκληρη την ημέρα, είχε γίνει μαύρος σαν κοράκι. Κάποιοι στρατιώτες που μαζεύτηκαν γύρω του είτε για να του ρίξουν μια τελευταία στιγμή είτε για να φερθούν ως κληρονόμοι του (αν υπήρχε τίποτα να πάρουν), ξαφνιάστηκαν, διότι τα μέλη του δεν ήταν άκαμπτα και το στήθος του πάνω από την καρδιά διατηρούσε κάποια θερμότητα.

«Δώστε του μια στάλα αληθινό πράμα!» φώναξε ένας τραχύς τύπος από τους παριστάμενους. «Αν δεν έχει πάει πολύ μακριά στον άλλο κόσμο, εγγυώμαι πως θα γυρίσει για να το δοκιμάσει  - η δοκιμή του θα τον φέρει πίσω!»

Πράγματι με το πρώτο δάκτυλο σπίρτου, ο πεθαμένος άνοιξε τα μάτια του. Με κραυγές έκπληξης του έτριψαν τους κροτάφους και έτριψαν τους κροτάφους και έριξαν ακόμη μια στάλα στο λαρύγγι του και σ’ ένα τέταρτο μπόρεσε με λίγη βοήθεια να καθίσει στην πλάτη ενός γαϊδάρου. Αφού μεταφέρθηκε έτσι στον τόπο του νερού, τον φρόντισαν όλη την νύχτα και τον τάισαν με προσοχή, δίνοντάς του να φάει λίγους χουρμάδες. Την επόμενη μέρα, ξανανεβαίνοντας στον γάιδαρό του, έφτασε στο Κάιρο μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες.

ΔΥΝΑΤΑ ΠΟΤΑ

Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το πώς οι άνθρωποι οδηγούνται στην ανακάλυψη των δυνατών ποτών από ένα είδος ενστίκτου στο οποίο γενικά μιλώντας, είναι ισχυρότατο. Το κρασί, το πιο αγαπητό, είτε το οφείλουμε στον Νώε που φύτεψε την άμπελο, είτε στον Βάκχο που έστυψε το χυμό από το σταφύλι, έχει ανακαλυφθεί από την βρεφική ηλικία του κόσμου και η μπύρα, που αποδίδεται στον Όσιρι, πάει πίσω στην χαραυγή της ιστορίας.

Όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί που συμφωνούμε να τους αποκαλούμε αγρίους, έχουν τόσο βασανιστεί από την επιθυμία για τα δυνατά ποτά, που, παρ΄ όλη την οριακή τους γνώση, έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν κάποια. Έχουν ξινίσει το γάλα των οικόσιτων ζώων τους, έχουν εξαγάγει τον χυμό διαφόρων φρούτων, ριζών – οτιδήποτε έχουν φανταστεί πως περιέχει στοιχεία ζύμωσης. Οπουδήποτε βρίσκουμε ανθρώπους να ζουν μαζί, βρίσκουμε επίσης πως είναι εφοδιασμένοι με δυνατά ποτά, που τα χρησιμοποιούν τα συμπόσιά τους, στις θρησκευτικές τους τελετές, στους γάμους τους, τις κηδείες τους – κοντολογίς σε κάθε εορταστική ή επίσημη περίσταση.

Για πολλούς αιώνες έπιναν κρασί και τραγουδούσαν, χωρίς καμιά σκέψη να εξαγάγουν απ’ αυτό, το οινοπνευματούχο μέρος στο οποίο βρίσκεται και η δύναμή του, έχοντας όμως μάθει την τέχνη της απόσταξης από του Άραβες, την οποία αυτοί είχαν εφεύρει για να εξάγουν το άρωμα των ανθέων – ειδικότερα των ρόδων, τόσο διασήμων στα γραπτά τους – κάποιοι άρχισαν να σκέπτονται πως ήταν δυνατό, η αιτία της υψηλής ποιότητας, της μοναδικής γεύσης, ή της ιδιαίτερα διεγερτικής ιδιότητας του κρασιού, μπορούσε να ανακαλυφθεί και, πειραματιζόμενοι στα τυφλά και ψάχνοντας το δρόμο τους, ανακάλυψαν το αλκοόλ, τα οινοπνευματώδη, το μπράντι

Η γνώση του τρόπου εξαγωγής του αλκοόλ, έχει επιπλέον οδηγήσει και σε άλλα σημαντικά αποτελέσματα, με παρεμφερείς μεθόδους έχουν ανακαλυφθεί κάποιες ουσίες που προηγούμενα ήταν άγνωστες όπως η κινίνη, η μορφίνη, η στρυχνίνη και άλλες παρόμοιες.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η δίψα για ένα υγρό το οποίο η φύση είχε τυλίξει με μυστήριο – μια εξαιρετική επιθυμία που επηρεάζει όλες τις φυλές των ανθρώπων – αξίζει πολύ να τραβήξουν την προσοχή του φιλοσόφου παρατηρητή.

Κι εγώ, επίσης, έχω αφιερώσει πολλή σκέψη για το ζήτημα και μπήκα στον πειρασμό να τοποθετήσω την επιθυμία για υγρά που έχουν υποστεί ζύμωση, στην ίδια κατηγορία με την αγωνία για το μέλλον – αμφότερα άγνωστα στα κατώτερα ζωικά είδη – και να τα θεωρήσω ως τα δυο πιο διακριτά χαρακτηριστικά του ανθρώπου – του αριστουργήματος της τελευταίας κοσμικής επανάστασης.

ΠΗΓΗ :        Η ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΚΑΛΗ ΤΕΧΝΗ

                        Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ

                        Ζ. Α. ΜΠΡΙΓΙΑ – ΣΑΒΑΡΕΝ

                        ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ